I.                   BARYCZ – RYS HISTORYCZNY

             Pierwsze wzmianki o wsi Barycz pochodzą z II połowy XV wieku i znajdują się w 2 dokumentach. W akcie fundacji kościoła w Wesołej w 1462r. jest mowa o Nowej Wsi, bo taka właśnie była pierwsza nazwa miejscowości, a drugi to zapiska sądowa ziemska.

            W XV wieku mieszkała tutaj ludność polska. Właścicielami wsi były wówczas Małgorzata z Dynowa (1462r.) i Anna z Rzeszowa (od 1468r.). Wieś lokowana była na prawie niemieckim,  a sołtysem w 1527r. był Mikołaj Formasz. W 1552r. były 22 gospodarstwa, karczma i młyn.

            W okresie rozbiorów Barycz znalazła się pod panowaniem monarchii austro-węgierskiej (Galicja).

            Miejscowość znana była z wytłaczanego w miejscowych warsztatach oleju. Olejarnie
z Baryczy obsługiwały głównie ludność z okolic Dynowa, Dubiecka i Brzozowa.

            W 1907r. wybudowano murowany, neogotycki kościół pw. św. Józefa. Konsekrowany został on w 1937r. Dzwon kościelny datowany jest na 1629r.

            10 września 1939r. do Baryczy wkroczyły oddziały niemieckie, rozpoczynając trwający niemal przez pięć lat okres okupacji. W okresie II wojny światowej na terenie wsi działał silny
i dobrze zorganizowany oddział – pluton Armii Krajowej, którym dowodził porucznik Tadeusz Stec ps. “Kozioł”, który zginął wraz z Franciszkiem Sową podczas wypełniania akcji “Burza” w 1944r. na Magierowie.

            27 lipca 1944r. Barycz została wyzwolona przez oddział Armii Czerwonej. Pierwsze miesiące w nowej rzeczywistości politycznej nie były łatwe, jednak powoli mieszkańcy wsi zaczęli skupiać się na organizacji nowego, powojennego życia.

II.                 POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE

Wieś Barycz położona jest w województwie podkarpackim, w południowo – wschodniej części Pogórza Dynowskiego. Leży w górnej części dorzecza potoku Baryczka, płynącego dnem malowniczej doliny i będącego lewym dopływem Sanu w miejscowości Nozdrzec.

            Pod względem administracyjnym, wieś należy do gminy Domaradz, powiatu brzozowskiego. Od północy graniczy z Kąkolówką (gm. Błażowa, pow. Rzeszów), od zachodu  z Gwoźnicą Górną (gm. Niebylec, pow. Strzyżów), od południa z Golcową (gm. Domaradz) i od wschodu z Wesołą (gm. Nozdrzec).

            Głównym elementem rzeźby terenu Baryczy są wierzchowiny (tzw. „działy”) i stoki

o niedużym nachyleniu, bardzo silnie pocięte równoległymi dolinkami, często porośniętymi lasami mieszanymi, tzw. „debrzami”. Liczne są też wąwozy wykorzystywane przez ludność jako drogi dojazdowe do pól i domostw.

            Mimo stosunkowo słabo urodzajnych gleb (głównie gleby brunatne i bielicowe) oraz niezbyt sprzyjającego klimatu przejściowego i trudnego terenu podgórskiego, do niedawna miejscowa ludność zajmowała się głównie uprawą roli oraz dorywczą pracą zarobkową
w pobliskich miastach.

            Obecnie, ze względu na nieopłacalność produkcji rolnej, coraz więcej pól uprawnych zamienia się w nieużytki, porastające trawami i krzakami. Przez wieś biegnie od Dukli
do Przemyśla słynny „Trakt Cesarski”, zwany przez miejscowych „Gościńcem”.

INWESTYCJE XX – XXI WIEK

W budynku wybudowanym przed wojną zaczęła ponownie funkcjonować Szkoła Podstawowa (klasy I-VII). W 1965r. wieś została zelektryfikowana, a w grudniu przed świętami zaświeciła pierwsza żarówka. W tym samym roku mieszkańcy dobrowolnie odstąpili swoje działki położone obok drogi lokalnej do granicy  z Gwoźnicą. Rozpoczęło się jej poszerzanie i przebudowa. Większość prac mieszkańcy wykonali w czynie społecznym.

            Podobnie wyglądała budowa Domu Strażaka przy zaangażowaniu strażaków i ich rodzin oraz mieszkańców. Po kilku latach, w lipcu 1974r. oddano go do użytku. Przeniesiono do budynku Bibliotekę Gromadzką oraz Klub Młodego Rolnika. W roku 1974 dokończono budowę drogi lokalnej Barycz - Gwoźnica i położono asfalt na drodze państwowej Barycz – Domaradz.    Od 1972 roku, po rozbiorze budynku Gromadzkiej Rady Narodowej, na jej placu rozpoczęto  (w dużej części czynem społecznym) budowę Ośrodka Zdrowia, który został oddany do użytku w 1976r.
Od tego czasu wieś otrzymała lekarza z prawdziwego zdarzenia. Został nim lekarz medycyny Paweł Zachariasiewicz. W ośrodku zatrudniono wówczas pielęgniarkę i utworzono punkt apteczny.

            W naszej miejscowości działało miejscowe Kółko Rolnicze, które w 1974 roku zostało włączone do Spółdzielni Kółek Rolniczych z siedzibą w Domaradzu.                                                        

            W 1975 roku, obok kościoła, oddano do użytku sklep spółdzielczy 3-branżowy oraz budynek socjalny, stanowiący własność Spółdzielni Kółek Rolniczych.

            W 1976r. rozpoczęto prace w zakresie rozbudowy wodociągu ze studni głębinowej, które ukończono w 1978 roku. Kilkadziesiąt budynków wraz z nową szkołą zostało podłączone do sieci wodociągowej.

            W roku 1985 wieś Barycz została ujęta w planie gazyfikacji. Po wykonaniu dokumentacji projektowo – kosztorysowej Komitet wraz z mieszkańcami przystąpił do gromadzenia materiałów. Prace trwały do 1992 roku, w którym zostały zakończone, a mieszkańcy zamontowali i zapalili kuchnie gazowe.

            Kolejne lata to prace nad telefonizacją wsi, które zakończyły się sukcesem początkiem
XXI wieku. W 2000 roku zostało wykonane oświetlenie uliczne przy drodze wojewódzkiej,      w 2004 roku przy drodze powiatowej do granicy z Gwoźnicą, a w 2018 przy drodze gminnej “Zakościół”.

            W 2006 roku oddano do użytku pełnowymiarową salę gimnastyczną przy szkole wraz    z zapleczem kuchennym oraz ułożono kostkę brukową na obejściu szkoły.

            W 2012 roku położona została nowa nawierzchnia asfaltowa wraz z przebudową drogi wojewódzkiej, a rok później oddano do użytku chodnik przy tej drodze na odcinku 2200 mb. Duża inwestycja polegająca na likwidacji 2 osuwisk wraz z położeniem nowej nawierzchni asfaltowej miała miejsce w naszej miejscowości w latach 2012 – 2013 (wzdłuż drogi powiatowej Barycz – Niebylec). Inwestycje te to koszt 2 073 144 zł. Przy tej drodze został wybudowany również chodnik ok 1.5 km. Przebudowano i zmodernizowano kilkanaście kilometrów dróg gminnych, na których położono nowe nawierzchnie asfaltowe.

            W 2020 roku oddano do użytku w Baryczy wodociąg – koszt inwestycji ok 1,4 mln zł. Trwa przebudowa mostu na drodze wojewódzkiej 884 w Baryczy – koszt inwestycji ok. 9 mln 200 tys. zł. Planowana jest dalsza przebudowa drogi powiatowej do granicy z Gwoźnicą
z położeniem nowej nawierzchni bitumicznej. Wstępna kwota kosztorysowa to 1 mln zł.

III.              HISTORIA SZKOŁY

            Historia Szkoły Podstawowej w Baryczy rozpoczyna się, według ustnych przekazów miejscowych mieszkańców wsi, a również ksiąg, protokołów Rady Szkolnej Miejscowej i Kroniki w 1880 roku. Wówczas to gospodarz Józef Muzan zakupił znaczną posiadłość ziemską, z której to 1,50 ha oddał na cel wybudowania szkoły.

Budowa rozpoczęła się po jego śmierci w 1885r. Mieszkańcy wsi z własnej inicjatywy rozpoczęli budowę i oddali do użytku małą szkółkę. Miała ona tylko jedną salę lekcyjną, mieszkanie dla nauczyciela oraz budynek gospodarczy. Pokryte były gontem, a wybudowane z bali drewnianych. Szkółka ta znajdowała się poniżej poprzedniej szkoły nad kościołem. Dla mieszkańców wsi była to jedyna perspektywa na wyjście z analfabetyzmu – otwarte „okno na świat”.

            Pierwszym nauczycielem, który pracował w tej szkole był Pan Szulc rodem z Bliznego, następny to Pan Trela, który pracował jako nauczyciel do 1897 roku. Kolejny to Stanisław Bienia  do 1900 roku. W latach 1900-1907 jako nauczycielka pracowała tu Pani K. Żukowska, a od 1907 roku, jak wskazuje protokół Rady Szkolnej, stanowisko nauczyciela i zarazem kierownika objął Pan Stanisław Stępkowski, który funkcję tę pełnił do 1929 roku.

            Niestety w czasie I wojny światowej budynek szkolny uległ całkowitemu zniszczeniu, więc po ustaniu zawieruchy wojennej dzieci uczyły się w wynajętych prywatnych domach własności Jana Początka, Grzegorza Steca oraz w wyremontowanym budynku gospodarczym, który przekształcono w salę lekcyjną. Tak przed I wojną jak i po jej zakończeniu dzieci uczyły się na dwie zmiany. Pierwsza to klasa I i II, druga to kl. III i IV. Dzieci mogły ukończyć cztery klasy, a podstawowe przedmioty to: pisanie, czytanie i rachunki.

            W 1929 roku nowym kierownikiem szkoły został Pan Jerzy Teodorowicz, który rozpoczął starania o przyznanie budowy nowej szkoły. Jednak nie było to proste i przyniosło dopiero pozytywne efekty w 1936 roku, kiedy uzyskano zgodę na budowę. Mieszkańcy wsi zgromadzili materiał i dali całkowitą robociznę w trakcie jej budowy (budynek stara szkoła nad kościołem). Przewodniczącym budowy został ks. Leon Wieprzkowicz, majstrami Jan Sowa z Baryczy i Piotr Janowski z Domaradza.

            W 1938 roku rozpoczęto naukę w nowo wybudowanej szkole. Grono Pedagogiczne      w tym okresie to: Jerzy Teodorowicz – kierownik oraz nauczycielki Wanda Koziołówna i Emilia Nyczówna rodem z Domaradza.

            Jesienią 1938 roku ukończono również budowę niedużego, drewnianego budynku gospodarczego zlokalizowanego na północ od budynku szkolnego. We wrześniu 1939 roku do wsi wkroczyli Niemcy. Zaczęły się bardzo ciężkie lata wojny i okupacji. Blisko rok czasu w budynku szkolnym kwaterowali żołnierze niemieccy. Nauka nie odbywała się. W 1940 roku kierownik Teodorowicz został przeniesiony do Hłudna, a jego obowiązki przejął Mikołaj Gierula, który pracował w tutejszej szkole około trzech lat. Po nim, w 1943 roku obowiązki kierownika szkoły przejął Michał Ochęduszko. Za jego kierownictwa utworzona została klasa V.  W 1945 roku nowym kierownikiem szkoły został Stanisław Wesołowski. Dzięki jego staraniom przeprowadzono w budynku szkolnym gruntowny remont. Czynił on też starania
o dobudowanie nowych izb lekcyjnych. Ludność okazała się znów bardzo uczynna i zgromadziła potrzebny materiał. Zamierzenia tego jednak nie zrealizowano, gdyż Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie nie wyraziło zgody na wymienioną budowę. Skład Rady Pedagogicznej za kierownictwa Stanisława Wesołowskiego był następujący: Stanisław Wesołowski  – kierownik szkoły, nauczycielki – Leonia Brytowa, Józefa Dzika i Eugenia Lasko.

            W okresie od 1948 do 1951 roku przeprowadzono na terenie całego kraju akcję zwalczania analfabetyzmu. W Baryczy około 20% ogólnej liczby ludzi dorosłych nie umiało czytać ani pisać, dlatego akcja ta przeprowadzona była na szeroką skalę. Uczono w szkole, ale i w domach prywatnych. Potworzone były punkty nauczania początkowego.

            W okresie od 1951 do 1954 roku obowiązki kierownika szkoły pełnili kolejno: Roman Federczak, Kazimierz Hejnar i Bronisława Wielgos. Od ferii zimowych w 1955 roku funkcję kierownika szkoły objął Józef Bober. W tym samym roku kierownik powołał Komitet Rodzicielski wybierany spośród aktywniejszych rodziców, który pełnił funkcję pomocniczą w realizacji powszechności nauczania.

            Od roku szkolnego 1956/57 – co możemy wyczytać z kroniki zaprowadzonej przez kierownika Bobera – nauka odbywała się w dwóch budynkach: własnym o trzech salach lekcyjnych i wynajętym o jednej sali lekcyjnej w budynku Gromadzkiej Rady Narodowej (obecny ośrodek zdrowia).

            W roku szkolnym 1956/57 do szkoły uczęszczało 261 uczniów. Grono nauczycielskie przedstawiało się następująco: Józef Bober – kierownik, Urszula Bogusz, Kazimiera Bielecka, Zofia Gierlach, Helena Pilch, Helena Rachwał i Jan Szopa. W roku szkolnym 1957/58 wynajęto drugą salę w GRN na potrzeby szkoły.

            Lata 1961/62 były rekordowe, jeżeli chodzi o liczebność uczniów – wynosiła ona 302. Nauka odbywała się na dwie zmiany i trwała do godziny 16:35.

            W związku z trudną sytuacją bazową mieszkańcy wsi wspólnie z kierownikiem szkoły rozpoczęli starania w Kuratorium Oświaty o zatwierdzenie na najbliższe lata budowy nowej szkoły.

            W 1965 roku w Baryczy zakończono elektryfikację wsi i w grudniu zaświeciła pierwsza żarówka. Szkoła skorzystała z możliwości stosowania pomocy audiowizualnych. Zakupiono adapter, projektor filmowy oraz telewizor i aparat radiowy. W dalszym ciągu czynione były usilne starania o rozpoczęcie budowy nowej szkoły. Komitet budowy to: kierownik szkoły Józef Bober, Józef Abram i Julian Sowa, którzy ponownie udali się w tej sprawie do Kuratorium Oświaty w Rzeszowie. Ostatecznie udało się przekonać pracowników Kuratorium co do pilnej potrzeby budowy nowego obiektu szkolnego.

            8 marca 1967 roku Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane skierowało na plac budowy spychacz do wyrównywania terenu – rozpoczęto budowę nowej szkoły przy drodze
Dynów – Domaradz, powyżej przystanku autobusowego. Do końca grudnia 1967 roku szkoła została wybudowana w stanie surowym, a obok niej budynek mieszkalny. 30 sierpnia 1968 roku dokonano odbioru technicznego budynku szkolnego i mieszkalnego. Uroczyste otwarcie nowej szkoły nastąpiło 12 października 1968 roku. Uroczystość ta była uświetniona obecnością dwóch posłów na Sejm, władz wojewódzkich i lokalnych. Pomimo początkowych trudności w użytkowaniu obiektu (wadliwe kominy i ogrzewanie), w kolejnych miesiącach, dzięki gospodarczości kierownika J. Bobera, pracy nauczycieli, młodzieży i mieszkańców wsi, szkoła piękniała w oczach.

            W roku szkolnym 1970/71 do nowo oddanej szkoły uczęszczało 263 uczniów. Klasa
VI – 44 uczniów, dzieliła się na dwa oddziały. Skład grona pedagogicznego przedstawiał się następująco: Józef Bober – kierownik, Stanisława Bober, Danuta Bober, Władysław Bober, Teresa Bogusz, Jadwiga Słuja, Irena Wolańska, Władysław Wolański. W tym okresie wykonany został ogródek geograficzny składający się z dwóch części – morfologicznej i pomiarowej. Ukończono budowę boisk szkolnych do piłki ręcznej, nożnej, siatkówki i koszykówki. Obok boiska górnego do piłki nożnej urządzono bieżnię i skocznię w dal. Wiele prac przy ogródku i boiskach wykonali uczniowie klas starszych.

            W 1978 roku zakończono budowę wodociągu wiejskiego, a szkoła otrzymała bieżącą wodę. W starym budynku szkolnym rozpoczęto w 1981 roku remont z przeznaczeniem tego obiektu na mieszkania dla nauczycieli. Został on oddany (po generalnym remoncie) do użytku w 1985 roku. Zamieszkiwało w nim kilka rodzin nauczycielskich.

            W okresie wakacji 1984 roku dotychczasowy dyrektor szkoły Józef Bober po 33 latach pracy przeszedł na emeryturę. Na emeryturę przeszła również jego żona, mgr Stanisława Bober, a pozostali pracowali w zmniejszonym wymiarze godzin. Dyrektor Józef Bober
w okresie pełnienia tej funkcji był całkowicie oddany wykonywanej pracy. Zasłużył na ogromny szacunek nauczycieli, rodziców, a szczególnie uczniów. Kochał „czystość w szkole i obejściu, porządek regulaminowy”.

            Nowym dyrektorem szkoły mianowany został nauczyciel tej placówki mgr Edward Karnas. Ogółem w tym roku szkolnym zatrudnionych było 11 wymienionych nauczycieli:
 mgr Edward Karnas, Józef Bober, mgr Stanisława Bober, Teresa Bogusz, Monika Fara,
Irena Janowska-Sowa, Danuta Kowalska, Janina Marchel, Helena Stec, Adam Stec, Lucyna Walus.

            W klasach I-VIII uczyło się ogółem 167 uczniów, a w oddziale przedszkolnym dzieci 6-letnie w liczbie 18. Zauważalny był coroczny spadek liczby dzieci w szkole.

Dla porównania (klasa VIII obowiązuje od roku szkolnego 1966/67):

rok szkolny 1966/67 – 274 uczniów,

rok szkolny 1975/76 – 249 uczniów,

rok szkolny 1986/87 – 146 uczniów,

rok szkolny 1994/95 – 120 uczniów.

            W II półroczu roku szkolnego 1988/89 przeprowadzona została kompleksowa wizytacja szkoły przez zespół wizytacyjny KOiW w Krośnie pod przewodnictwem starszego wizytatora mgr Wiesława Śnieżka. Całokształt pracy dydaktyczno-wychowawczej szkoły oceniono pozytywnie. W okresie wakacyjnym 1990 roku przeprowadzono remont urządzeń centralnego ogrzewania, a w roku szkolnym 1990/91 przywrócono do szkół naukę religii, która odbywała się w salce katechetycznej przy kościele. Naukę religii objął ksiądz proboszcz Zbigniew Mierzejewski. Łącznie z nim pracowało 14 nauczycieli. Skład Rady Pedagogicznej przedstawiał się następująco: mgr Edward Karnas – dyrektor szkoły (geografia, przyroda), Teresa Bogusz (matematyka, muzyka), Irena Janowska-Sowa (oddział przedszkolny), Danuta Kowalska (nauczanie początkowe), Krystyna Lubas  (biologia, przyroda), Janina Marchel  (język polski), mgr Alina Sowa  (nauczanie początkowe), Adam Stec (historia, wychowanie fizyczne), Helena Stec (nauczanie początkowe), Lucyna Walus (język polski, biblioteka), mgr Małgorzata Wolanin (język rosyjski), mgr inż. Franciszek Zając (fizyka, technika, matematyka), Józef Bober (matematyka klasa IV), ksiądz Zbigniew Mierzejewski  (religia). Kilku wymienionych nauczycieli było w trakcie studiów magisterskich (w większości WSP Rzeszów).

            W 1994 roku wykonano na budynku szkoły 2-spadowy dach kryty blachą trapezową oraz dobudowano 1 salę lekcyjną nad przewiązką. Podobny dach wykonano na domu nauczyciela przy szkole. Na uwagę zasługuje pomoc miejscowej ludności, która dostarczyła drzewo. Dużą rolę w zachęcaniu mieszkańców do pomocy przy szkole odgrywał dyrektor Edward Karnas, który  ściśle współpracował z Komitetem Rodzicielskim, Gminą i mieszkańcami wsi na zasadzie wzajemnego porozumienia i poszanowania. W 1995 roku na budynku szkoły i domu nauczyciela została położona elewacja zewnętrzna - tarabona.

            W 1999 roku dokonano remontu ogrzewania w szkole, który polegał na zamianie kotłów węglowych na piec gazowy. Koszt tej inwestycji został pokryty z budżetu sołectwa – około 100 tysięcy złotych (na prośbę dyrektora Karnasa poparta została ona przez sołtysa wsi Stanisława Domaradzkiego i radnych: Adama Steca i Stanisława Steca).

            W 2001 roku boisko dolne zostało zaasfaltowane, wymalowane liniami do gier zespołowych, a także zamontowano nowe bramki, kosze i słupki do siatkówki. Wykonano również nowe bramki na boisko górne do piłki nożnej. Łączny koszt tych inwestycji to około 50 tysięcy złotych. 

            W roku szkolnym 1999/2000 wprowadzono w Polsce wcześniej przygotowaną reformę szkolnictwa. Wprowadzała ona 6-klasowe szkoły podstawowe i 3-letnie gimnazja. Zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Oświaty powstawały samodzielne duże gimnazja, które miały liczyć minimum 150 uczniów. Uchwałą Rady Gminy (mimo sprzeciwu radnych z Baryczy i części radnych z Golcowej) nasza młodzież po ukończeniu 6 klas została skierowana do gimnazjum w Domaradzu (dowożona “Gimbusem” – roczniki 1986, 1987, 1988 i 1989).

            W 2003 roku, po licznych prośbach rodziców, wsparcia całej społeczności lokalnej wsi, na wniosek Gminnej Komisji Oświaty, której przewodniczył Adam Stec, uchwałą Rady Gminy
z 10 lutego 2003 roku zostało utworzone gimnazjum w naszej szkole. Wspólnie ze szkołą podstawową tworzyło Zespół Szkół. Uchwałę o powstaniu gimnazjum w Baryczy poparło
10 radnych na obecnych 13 na tej sesji. Byli to: Jan Kędra – przewodniczący Rady Gminy (Golcowa), Stanisław Domaradzki – wiceprzewodniczący Rady Gminy (Barycz), Adam Stec – przewodniczący Komisji Oświaty (Barycz), Tadeusz Koza – przewodniczący Komisji Bezpieczeństwa Publicznego (Golcowa), Józef Anioł – przewodniczący Komisji Budżetu (Golcowa), Ryszard Jedynak – przewodniczący Komisji Rewizyjnej (Domaradz), Janina Kurek – radna (Golcowa), Kazimierz Wójcik – radny (Golcowa), Tadeusz Kudła – radny (Barycz), Franciszek Zając – radny (Domaradz).

Duże słowa uznania należą się Panu Janowi Kędrze, ówczesnemu przewodniczącemu Rady Gminy, który od początku wspierał tę inicjatywę, z radnymi z Baryczy przygotował stosowne uchwały i inne dokumenty oraz mobilizował radnych do podjęcia tej uchwały. Początkowo przeciwny utworzeniu gimnazjum był ówczesny wójt i część radnych.
Po podjęciu uchwały wójt jako organ wykonawczy ją zrealizował.

            Młodzież rocznika 1990 w liczbie 15 w 2003 roku rozpoczęła naukę na szczeblu gimnazjalnym we własnej szkole. Dyrektor Edward Karnas odszedł na emeryturę, a stanowisko przejęła mgr Małgorzata Pitera. Utworzenie Zespołu Szkół spowodowało konieczność przebudowy klas na parterze, budowy nowej pełnowymiarowej sali gimnastycznej z zapleczem kuchennym. Prace przy tej inwestycji trwały 3 lata. Napotykano duże trudności finansowania tej budowli z budżetu gminy. Z pomocą przyszło Kuratorium Oświaty w Rzeszowie, wspomagając budowę kwotą 200 tysięcy złotych. Zasługa tutaj naszego rodaka Janusza Dymka, który pomógł uzyskać wymienioną pomoc z KOiW. 16 października 2006 roku obiekty te zostały poświęcone i oddane do użytku.

            W 2006 roku budynek szkolny został docieplony styropianem i wykończony elewacją, wokół budynku ułożona została kostka brukowa. Od strony wschodniej został usytuowany pomnik Patrona Szkoły Ojca Świętego Jana Pawła II, bo Zespół Szkół przyjął w 2006 roku jego imię. Dużą rolę w okresie końcowych prac związanych z budową wymienionych obiektów przy naszej szkole, jak i też w czasie oddania, odegrała mgr Małgorzata Wolanin, która w zastępstwie pełniła funkcję dyrektora szkoły.

            W 2006 roku pierwsi absolwenci naszego gimnazjum ukończyli 3-letnią edukację.
Na egzaminie końcowym osiągnęli najwyższy wynik w porównaniu z trzema gimnazjami w naszej gminie. Wyniki egzaminu przedstawione są poniżej:

Części humanistyczne:                                                       Część matematyczno-przyrodnicza:

Gimnazjum Barycz                                                                                          Gimnazjum Barycz

Stanin 8 (wysoki)                                                                                                 Stanin 8 (wysoki)

Gimnazjum Domaradz                                                                            Gimnazjum Domaradz

Stanin 6 (średni)                                                                                                   Stanin 5 (średni)

Gimnazjum Golcowa                                                                                   Gimnazjum Golcowa

Stanin 5 (średni)                                                                                                   Stanin 4 (średni)

            Od 2007 roku nastąpił zastój inwestycyjny tak w budynek jak i obejście szkoły. Wykonywano jedynie drobne remonty wewnątrz budynku, a mianowicie: malowanie sal wraz z korytarzami, położenie paneli w klasach, kapitalny remont kancelarii dyrektora szkoły. Inne znaczące to: zakup nowych komputerów do sali komputerowej i sal lekcyjnych, tablic interaktywnych i innych pomocy. Wykonano parking przy szkole dla nauczycieli i rodziców.

            Na szczególną uwagę zasługiwały wysokie wyniki uczniów naszej szkoły osiągane
na końcowych egzaminach w kl. III gimnazjum. Od 2006 do 2019 roku staniny z poszczególnych przedmiotów mieściły się w przedziale średnim i wysokim. Poniżej wyniki. Źródło – Centralna Komisja Egzaminacyjna. 

DYREKTOR SZKOŁY